cinematic consciousness

i don't know what's wrong with me but I just realized that i've been aloof with people in some way. i am not ordinarily like this even with new people and i even make sure that im kinder that usual or be my usual kind self whenever Im dealing with them so they can be my friends. but here, im not, as if there's an automatic wall built up around me.

i just realized this when i noticed that i didn't get a glass of iced tea for marian at dinner tonight. what i would do usually is get a glass for whoever's with me. but i didn't. and then sometimes when we walk, i don't mind if she comes behind me. i don't necessarily wait for her. maybe... i don't know. maybe i know the answer.

im just going crazy doing this essay in literature. slept at 3 am then woke up at eight. bangag ika nga.

dinala ka ng musika sa huling gabi kung kailan ninais mong hindi na sana nagwakas. noong mga panahong 'yon, muntik mo ng tinawag ang mga di kilalang diyos upang patigilin lamang ang pagtik-tak ng mga orasan; at dahil siguro may dwende na nakarinig sa dasal mo, pinatigil niya tuloy ang orasan mong regalo ng nanay mo nung nakaraan mong kaarawan. pero hindi yon sapat para patigil ang pagsikat ng araw. sumabay ka sa agos tulad ng iyong nakagawian na at hinayaan mo nalang na malunod ka sa baha ng luha na hindi makaagos.

pero tandang-tanda mo ang tunog, ang lagaslas ng kalungkutan nung gabing yun, at ng mga gabing nagdaan. pero tulad ng dati, wala kang nagawa kundi makinig. at patuloy mong naririnig hanggang sa mga panahong ito. pero natatawa ka na lang. isang tawang tutulad sa mga tunog sa iyong alaala.

natatawa ka dahil ang mga alaala, ang mga himig na kinakapitan mo sa malupit na agos, ay kusang bumitaw sa'yo. wala kang sinabi. hinayaan mo nalang na tangayin ka habang nakatitig ka sa kamay mong umaabot sa langit, kung saan ang inyong mga palad ay perkpektong naglapat.

dapat gawin ko ng fanfic tong mga spurts of ideas na to eh!