How can I make it through the day Without you You have been so much a part of me (and if you'll go) I'll never know what to do How can I carry on my way The memories When all that is left is the pain of my history Why should I live my life today I cannot live out on my own And just forget the love you've always shown And accept the fate of my condition Please don't ever go For I cannot live my life alone Say you'll never go Say you'll never go out my way Say you'll never go For we can still go on And make it through Just say you'll never go Say you'll never go away How can I make my dreams come true Without you You were the one who gave love to me (And don't you know) You are my fantasy I cannot live out on my own (I can't do anything at all) And just forget the love you've always shown And accept the fate of my condition Please don't ever go For I cannot live my life alone Say you'll never go Say you'll never go out my way Say you'll never go For we can still go on And make it through Just say you'll never go Say you'll never go away Say you'll never go Say you'll never go out my way Say you'll never go For we can still go on And make it through Just say you'll never go Say you'll never go away

Monday, May 22, 2006

wanting to go home... or not?

haaayy... lam mo ba sobrang pagod ko last week. bukod sa whole day food fest, wherein lagi akong nakatayo, mejo natataranta sa mga bumibili (lalo na kapag ang mga kasama ko ay nakikipag-sosyalan sa mga pwends nilang dumayo at dahil wala naman akong 'pwends', sino pa ba ang maiiwan?), at one of day boys na taga-buhat ng mga kahon ng coconut juice at ilan pang kahon, naghanap pako ng shoes and pants para sa dress code sa JSA nung thursday. di pako nakapasok nun ha kasi may mga ginawa pako tapos ayun bangag kaya nung na-realize ko na super late nako sa klase, di nako pumasok. nagpunta nalang ako dongdaemun para nga maghanap. endless lakad.

nag-JSA pa nung Friday. hindi naman pala nag-check ng dress code. bwsit tlg yun. tapos dun naman pinatay ang paa ko sa kalalakad habang alam kong pinapaltos na ang paa ko. damn.damn.damn. may makulit pang bangladeshi na bukod sa madaldal eh pinipilit pakong lumakad ng mabilis eh masakit nga paa ko noh!! sapatusin ko sha eh!

tapos ayun kahapon naman, parang feeling ko nilibot namin ang seoul. from up north to down south ang trip. matapos magsimba, pumunta kami sa bookstore kung saan naman namili na naman ako ng 2 libro. tapos sakay ng subway para pumunta sa may stadium kung saan bumili lang ng international phonecard si marian or 10 minutes. sakay ulit ng subway to up north para mag shopping ng pasalubong sa Insa-dong. hehe... saya! lakad na naman. pagod na kami at ang bibigat ng dala namin pero sakay ulit kami ng subway to down south sa COEX para pumunta sa isa pang bookstore kasi gusto kong bumili ng 'The Tale of Genji'. pero naubos ang pera ko sa Insa-dong kaya di ko nabilli. pero bumili pa rin ako ng isang libro. nyehehe...

pagod nako by 6pm pero ayoko pa umuwi para lang salubungin na naman ng pag-iisa. after namin mag-dinner ni marian sa cafeteria dito sa may dorm, punta kami sa may isa pang canteen, para kumain sana ng ice cream. pero nakita namin yung kaibigan naming bangladeshi tsaka isang pinoy kaya ayun. nag-bilyar kami. kahit hindi kami marunong ni marian, cge lang. bahala na. by 11, naramdaman kong sinusukuan nako ng binti ko. pero umuwi kami 12 na.
kaya yun. knock-out hanggang 1pm ngayong hapon. ngayon lang ako nagka-matinong tulog since last week.


pagod ka na. pagod na pagod ka na kaya ayaw mo ng gumalaw. ayaw mo ng tumayo, lumakad at kumain. ayaw mo na rin mag-isip. ang totoo, matagal ka ng tumigil sa pag-iisip kaya nga medyo nasasanay ka na. ang di mo alam, kailangan mong mag-isip.

pero pagod ka na. napagod ka na sa paglalakad sa landas na pinaniwalaan mong tama pero hindi naman pala. tumingin ka sa likod pero nakita mong malayo na ang nalakbay mo at mukhang imposible nang bumalik. umupo ka. pagod. kailangan mong mag-isip ng paraan kung paano ka babalik sa tamang landas.

pero dahil nga pagod ka na at masakit na ang paa mong puro paltos dahil sa maliit mong sapatos, umupo ka nalang. tumunganga. di mo alam ang gagawin mo. gusto mong umiyak pero hindi mo magawa. tumingala ka at nakita mong may mga cherry blossoms sa tabi. kaya inaliw mo nalang ang sarili mo. kinalimutan mong nawawala ka. kinalimutan mong may sugatan kang paa. kinalimutan mo ang mga bagay na dapat mong gawin. sa halip ay nagpakaaliw ka sa cherry blossoms na ngayon mo lang nakita sa buhay mo.

pero nalaman mo rin na sa tagal ng paghihintay ng mga tao sa pamumukadkad ng cherry blossoms, ay sumisibol lamang ito sa loob ng ilang linggo. pinanood mo kung paano tangayin ng hangin ang mga bulaklak sa isang dramatikong paraan na inakala mong sa telebisyon mo lamang mapapanood. matapos ay nakita mong wala na ang mga bulaklak. inubos na ng hangin. gayunpaman, nasisiyahan ka parin sa lilim na nilikha ng mga malalagong dahon na pumalit sa magagandang bulaklak.

kaya nakaupo ka parin hanggang ngayon.

kahit alam mong bukas, kailangan mo ng bumalik.

dahil bukas ay panahon na ng taglamig, at kung di ka aalis sa iyong pagkakaupo sa liliman, lalamunin ka ng malamig na niyebe at maninigas kang yakap ang punong wala na ni bulaklak o dahon.

pero hindi pa nga ba panahon ng niyebe sa kaibuturan ng iyong puso? hindi pa ba naninigas ang puso mong nakakapit sa mga alaalang masasaya at pantasyang pantasya lamang?

matatapos na ang panahon ng tag-sibol. magsisimula na ang tag-init na susundan pa ng tag-lagas bago ang tag-lamig. hindi pa naman huli ang lahat. kailangan mo ng mag-isip ng susunod mong hakbang. sarado na ang daan sa harap mo't wala ka na ring babalikan. kailangan mong maghanap ng panibagong daan.

kailangan mo ng bumalik sa realidad. gaano man ito kalupit.

kailangan mo ng magbayad para sa panonood ng magandang palabas ng cherry blossoms.

dahil sa buhay na ito, walang libre.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home